Αχτσιόγλου και Χαρίτσης λοξοκοιταζουν προς το νέο κόμμα του Αλέξη Τσίπρα

Δεν ξέρω αν η Έφη Αχτσιόγλου και ο Αλέξης Χαρίτσης λοξοκοιτάζουν προς το νέο κόμμα του Αλέξη Τσίπρα, όμως γνωρίζω ότι και εδώ, πολλά στελέχη της κεντροαριστεράς ή για να το πω καλύτερα τα πλέον προβεβλημένα στελέχη από ΣΥΡΙΖΑ και Νέα Αριστερά, πολλοί που αποστασιοποιήθηκαν και κάμποσοι που πηγαινοέρχονται μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ, Νέας Αριστεράς, Κινήματος Δημοκρατίας, εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, χωρίς να μπορούν να καταλήξουν προς το παρόν κάπου συγκεκριμένα, περιμένουν το επόμενο διακριτό βήμα Τσίπρα για να ενταχθούν.

Ένα από τα στελέχη που θεωρούνται κοντά στον κ. Τσίπρα μού έλεγε ότι μετριούνται οι δυνάμεις σε επίπεδο στελεχών και φαίνεται ότι αν και όταν το αποφασίσει ο κ. Τσίπρας θα δημιουργηθεί μια μαζική μετακίνηση στελεχών.

Αρκεί βέβαια να καταλήξει κι ο κ. Τσίπρας πώς θέλει να το πάει το όλο εγχείρημα. Προς το παρόν προέχει η παρουσίαση της «Ιθάκης», όπου οι πρώτες παρουσίες θα προκαλέσουν όπως και να έχει πολιτική κουβέντα…

Για τα πρόσωπα υπάρχει καιρός

Τουλάχιστον μέχρι να γίνει το …κόμμα!

Ένα κόμμα που δεν θα είναι εύκολο να στελεχωθεί

Γιατί ο άχαστος δεν άφησε και κανένα να μην κατακρίνει;

Όταν μάλιστα ήταν αυτός που τους επέλεξε.

Δεν μπορώ να βλέπω ανθρώπους που ξεχνούν τόσο ευκολα

Δεν μπορώ να βλέπω ένα άνθρωπο που μας έστησε σε ουρές έξω από τράπεζες και μας χαρτζιλίκωνε τα δικά μας λεφτά.

Δεν μπορώ να ακούω να μιλάει αυτός που παρακολουθούσε τον συνεργάτη Καμμένο να ξερνάει «Στα τέσσερα εσείς!» προς πολιτικούς αντιπάλους ψηφισμένους από τον λαό να τον εκπροσωπούν.

Δεν μπορώ να ακούω να μιλάει αυτός που μας εξευτέλιζε σε κάθε διεθνή συνάντηση με κρεσέντο αυτή με τον Κλίντον.

Δεν μπορώ να ακούω να μιλάει αυτός που έστησε την φαρσοκωμωδία Novartis, κατ’ ουσίαν αθωώνοντας αφερέγγυους γιατρούς.

Δεν μπορώ να ακούω να μιλάει αυτός που ψήφιζε, στο παρά ένα του κλεισίματος της Βουλής, αποφυλακίσεις σωρηδόν.

Δεν μπορώ να ακούω να μιλάει αυτός που καμαρώναμε τον Κουφοντίνα να κόβει βόλτες στο κέντρο της Αθήνας.

Αυτόν που έλιωνε τις συντάξεις και τα κεκτημένα χωρίς ούτε καν αμηχανία.

Αυτόν που καμάρωνε για τη σχέση με τη Μέρκελ και δεν αντιλαμβανόταν ότι αυτό που του «θαύμαζε» ήταν το πόσο δεξιοτεχνικά μπορούσε να κοροϊδεύει τον λαό και να τον «παίζει στα δάκτυλα».

Μα είναι δυνατόν να είναι τόσο ρηχή η μνήμη των πολιτών;