Είναι η ταινία "Weapons" βασισμένη σε αληθινή ιστορία;

Της Courtney Young για το cosmopolitian — Δημοσιεύτηκε: 12 Αυγούστου 2025

Για μια ιστορία που αφορά 17 παιδιά τα οποία εξαφανίζονται από τα σπίτια τους μέσα στη νύχτα, ίσως ακούγεται αφελές να ρωτά κανείς «είναι αληθινό;». Κι όμως, η απορία γεννιέται εξαιτίας των πρώτων γραμμών του Weapons: «αυτή είναι μια αληθινή ιστορία». Η αφήγηση, που έρχεται από τη φωνή ενός μικρού κοριτσιού, θυμίζει αστικό θρύλο. Ένα έξυπνο τέχνασμα από τον σεναριογράφο και σκηνοθέτη Ζακ Κρέγκερ, ο οποίος γνωρίζει πολύ καλά τι προκαλούν αυτές οι λέξεις στο κοινό.

Ωστόσο, το Weapons δεν είναι ντοκιμαντέρ. Προσοχή: ακολουθούν spoilers!

Με σχεδόν άριστη βαθμολογία στο Rotten Tomatoes, η ταινία ακολουθεί την αποσύνθεση μιας μικρής πόλης ύστερα από την εξαφάνιση 17 παιδιών μέσα στη νύχτα. Η αφήγηση υιοθετεί τη λογική των «πολλαπλών οπτικών γωνιών», μεταπηδώντας ανάμεσα σε έναν δάσκαλο που τον κυριεύει η ενοχή (Τζούλια Γκάρνερ), έναν πατέρα που πενθεί (Τζος Μπρόλιν), έναν διχασμένο τοπικό αστυνομικό και το μοναδικό παιδί που έμεινε πίσω.

Παρόλο που θυμίζει δράμα «βγαλμένο από τα πρωτοσέλιδα», δεν υπάρχει καμία πόλη με το όνομα Μέιμπρουκ στην Πενσυλβάνια, καμία πραγματική μάγισσα με το όνομα Γκλάντις που παρέσυρε παιδιά στο υπόγειό της, καμία μαζική έξοδος μαθητών στις 2:17 π.μ.

Κι όμως, αν και τα γεγονότα είναι φανταστικά, η συναισθηματική τους βάση είναι αληθινή.

Ο Κρέγκερ έχει δηλώσει ότι η αρχική έμπνευση για το Weapons ήρθε μετά τον αιφνίδιο θάνατο του φίλου του και συνεργάτη στο Whitest Kids U’ Know, Τρέβορ Μουρ, το 2021. Η θλίψη και η παράξενη, «παγωμένη» πραγματικότητα που αυτή δημιουργεί αποτελούν την κινητήρια δύναμη της ιστορίας. Τα εξαφανισμένα παιδιά, οι διαλυμένες οικογένειες, η πόλη που σιγά-σιγά στρέφεται εναντίον της, όλα περνούν μέσα από αυτό το πρίσμα της προσωπικής απώλειας.

Άρα, όχι, το Weapons δεν βασίζεται σε κάποια πραγματική υπόθεση. Δεν υπάρχει έγκλημα να εξιχνιαστεί, ούτε παγωμένοι φάκελοι στην αστυνομία. Όμως δεν είναι και καθαρή επινόηση. Πρόκειται για έργο μυθοπλασίας που στηρίζεται σε πολύ αληθινά συναισθήματα: θλίψη, παράνοια, και τον φόβο ότι οι άνθρωποι που αγαπάς μπορούν να χαθούν μέσα σε μια στιγμή. Αυτός είναι και ο λόγος που η φράση «αληθινή ιστορία» μένει στο μυαλό. Δεν είναι αληθινή με τη δημοσιογραφική έννοια, αλλά αληθινή όπως μια ιστορία φαντασμάτων: συναισθηματικά και πνευματικά πιστευτή.

Παράλληλα, το Weapons λειτουργεί και ως σκιώδες σχόλιο πάνω στην ενδημική βία με όπλα στις ΗΠΑ, ιδίως στο τραύμα που αφήνουν οι σχολικές επιθέσεις. Τουλάχιστον αυτό θα αντιλαμβανόταν ένας καθηγητής αγγλικών.

Οι εικόνες θυμίζουν γνώριμες σκηνές: άδεια θρανία, γονείς που θρηνούν, δάσκαλοι που παλεύουν με την ενοχή. Στο Weapons, τα παιδιά δεν είναι θύματα σφαιρών αλλά ενός υπερφυσικού θηρευτή. Κι όμως, το συναισθηματικό τοπίο—το συλλογικό τραύμα, η αναζήτηση ενός ενόχου, η αίσθηση ανημπόριας μπροστά σε κάτι αδιανόητο—καθρεφτίζει όσα ζουν πολλές κοινότητες μετά από μαζική βία.

Ο Κρέγκερ δεν κατονομάζει ευθέως αυτό το παράλληλο σχόλιο, αλλά είναι χαραγμένο στο DNA της ταινίας. Οι διαφορετικές οπτικές—δασκάλα, γονιός, αστυνομικός—ταιριάζουν απόλυτα με τους ρόλους που βλέπουμε να αναλύονται στα ΜΜΕ μετά από σχολικές σφαγές. Το ότι πλαισιώνει τον τρόμο ως υπερφυσικό επιτρέπει στο κοινό να εμπλακεί χωρίς να αποστασιοποιηθεί πλήρως, ενώ ταυτόχρονα το φέρνει αντιμέτωπο με τους ίδιους πυρήνες φόβου.

Μπράβο, Ζακ.