Μουσείο Κωνσταντίνου Ξενάκη, εις τας Σέρρας... κλειστόν άνευ λόγου... στην Ελλάς του 2025 μ.Χ....

Σάββατο πρωί, ώρα δεκάτη πρωινή...

Επισκεπτόμαστε το Μουσείο Ξενάκη στις Σέρρες, οι φίλοι μου (Έλενα, Γιώργος) κι εγώ, έχοντας προηγουμένως ενημερωθεί για τα ωράρια λειτουργίας του, φτάνουμε ορεξάτοι, πευκοφυτεμένο το πρώην στρατόπεδο, φυσάει κι ένας αγέρας πείσμων...

Πλησιάζουμε την πόρτα της αυλής, απερίμεντη η διαπίστωση, το Μουσείο κ λ ε ι σ τ ό ν...

Καμία ανακοίνωση, δυο λέξεις, βρε αδελφέ, να του ειπείς του καημένου του φιλότεχνου πως έχουμε ένα λόγο που το κλειδαμπαρώσαμε, πάθαμε covid, ανεμοβλογιά, ήμασταν κουρασμένοι, δεν είχαμε κέφια, χεστήκαμε για τους επισκέπτες (θα τους πειράξει, σίγουρα, το κρυψίνουν ρήμα...) ή, στην τελική, δε γουστάραμε σαββατιάτικα να στήνουμε καραούλι στ' απόμερα της πόλης...

Ναι, να τους καταλάβω, στην Ελλάς Ο Λ Α γίνονται...

Μα ένα παλιόχαρτο στο συρματόπλεγμα, στην πόρτα, κρεμασμένο, έστω, σε παρακείμενο πεύκο, δεν θα'ταν δα και δουλειά για υπερωρίες!!!!!!!!!!!!!!!!

Κι ούτε που θα το σχολίαζα διόλου, συνηθισμένος από γεννησημιού μου στις ασυνέπειες των Οργανισμών ή των Υπηρεσιών εν Ελλάδι, αλλά δύο τινές λόγοι μ' εξαγρίωσαν: ο πρώτος είχε να κάνει με τρία ζευγάρια από την Ιεράπετρα της Κρήτης, που έκαναν περιοδεία σε Θράκη και Μακεδονία, είχαν καλές (!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!) πληροφορίες για το Μουσείο και ήρθαν να το γνωρίσουν και ο δεύτερος λόγος αφορά τη φίλη μου Έλενα, που ζει στην Κίνα, όπου διδάσκει στο Πανεπιστήμιο του Πεκίνου και περνά την άδειά της στην πατρίδα... η καημένη....δεν πήγαινε σε πιο πολιτισμένη χώρα, που τα Μουσεία της να λειτουργούν με αυτονόητους κανόνες;

Οι Κρητικοί δεν σχολίασαν, παρά μόνο την πίκρα τους, "κρίμα" , "ατυχήσαμε" και λοιπά πονεμένα, νευρίασα μαζί τους γιατί δεν έριξαν καμιά μπαλωθιά από κείνες τις Ψηλορείτικες να τρομάξουν οι Σερραίοι...

Φύγαμε κι εμείς οργισμένοι, ήθελα να'χα έναν "υπεύθυνο" (κακόμοιρο επίθετο!!!!), να τον φτύσω στα μούτρα, δεν έχω πιο πρόχειρη ευγένεια...

Να μην πάρω φαλάγγι και το ρημαγμένο στρατόπεδο, που το άφησαν εις αρίστην κατάστασιν τα ελληνικά στρατά και συνεχίζεται η εγκατάλειψή του, η φθορά του Χρόνου - πανέμορφα κτίσματα που ετοιμάζονται να γίνουν ερείπια...

Κι ουδανείς, Ο Υ Δ Α Ν Ε Ι Σ άρχων (κακορίζικη λέξη!!!!) δε νοιάζεται να τα σώσει, δεν έχουν ΠΟΤΕ χρήματα για τον Πολιτισμό, ξοδεύονται όλα στα φαγοπότια, βάνουν και στις Τράπεζες για τους κληρονόμους...

Κι αν τους ρωτήσετε, ξέρετε τι θα κάνουν; ΑΣΦΑΛΩΣ και ξέρετε, δεν είστε αμάθητοι, το αναμενόμενο : θα σας στείλουν από τον Άννα στον Καϊάφα... ή στο διάολο...

Κι είναι η Αρχιτεκτονική τους (λεηλατημένη έννοια στην Ψωροκώσταινα!!!) καλαίσθητη, λιτή, σχεδόν δωρική...

Κι είναι πολλά, περιβάλλουν το Μουσείο με παράπονο, άρχισαν οι ρυτίδες τους να πληθαίνουν, σε κάποια γίναν ραγισματιές, πέσαν σουβάδες, καταστράφηκαν κουφώματα, τα έζωσαν αγριόχορτα και σκουπίδια, είναι να τα κλαις...

Σε λίγο, δεν θα υπάρχει πλέον ελπίδα σωτηρίας τους...

Κι είναι βέβαιο πως στα εγκαίνια του Μουσείου κανείς δεν κοίταζε παραδίπλα, είχαν την έγνοια τους οι "άρχοντες", πολιτείας τε και τοπικής αυτοδιοίκησης, στις πόζες που έπρεπε να πάρουν καταντικρύ στο φακό, μη και δεν φανούν όμορφοι στο χαζοκούτι...

Και αν, λέω αν, δεν έχει ο δημόσιος κορβανάς φράγκα, δώστε, ρε αχρείοι, τα κτήρια τούτα στους άστεγους και τους πρόσφυγες, όχι ανεξέλεγκτα, μα βάζοντάς τους κανόνες συντήρησης με όποια μέσα μπορούν, με τη συνδρομή και των εθελοντών - πάντα θα υπάρχουν αυτοί για να συντρέχουν...

Ούτε γι' αυτό είστε ικανοί, μοναχά να κορδακίζεστε στα παλκοσένικα και να βγάνετε ρητορικούς λόγους ξύλινους, πως τάχα πολιτευτήκατε για το καλό του τόπου και του λαού...
Τον κακό σας τον καιρό, ψευταράδες κι αληταράδες!!!!!

Τώρα, ξέρω, κάποιοι φίλοι μου θα ειπούν, τι συγχύζεσαι, ποιοι θα τ' ακούσουν απ' τους ιθύνοντες, τι ξοδεύεις τα λόγια σου μάταια και άλλα καλοπροαίρετα...

Μα εγώ τα γράφω για τους φίλους μου, για τους μαθητές μου, έτσι, για να μου φύγει ο θυμός ή, πιο υστερόβουλα, για να αποτρέψω όσους με εμπιστεύονται να γίνουν σαν τους διοικούντες ή, πιο ήπια, σαν τους περισσότερους απ' αυτούς...

Γράφει ο κ. Ανέστης Ακριτίδης