Νίκος Γκόγκας: "Τόσο μακριά...τόσο κοντά" Από τη θεατρική παράσταση το «Μεγάλο μας Τσίρκο»
Με μεγάλη επιτυχία πραγματοποιήθηκε η παράσταση «Μεγάλο μας Τσίρκο» από το εφηβικό τμήμα του Πολιτιστικού Συλλόγου Βλάχων Ηράκλειας.
Τόσο μακριά.… τόσο κοντά....
Γράφει ο Γενικός Γραμματέας του Δήμου Ηράκλειας Νίκος Γκόγκας
Από τη θεατρική παράσταση το «Μεγάλο μας Τσίρκο» που παρουσιάστηκε στο Δημοτικό Θέατρο του Δήμου Ηράκλειας (Σάββατο 1 και Κυριακή 2 Οκτωβρίου 2025) από το εφηβικό τμήμα του Πολιτιστικού Συλλόγου Βλάχων Ηράκλειας.
Η αγέραστη ψυχή της Τέχνης έχει τη διαχρονική δυνατότητα να εκπέμπει μηνύματα που συντελούν στη διεύρυνση του νοητικού και συναισθηματικού μας κόσμου.
Οποιοδήποτε μάθημα προσφέρει το ζήδωρο καλλιτεχνικό σχολείο είναι ανεκτίμητης αξίας, επειδή διαστέλλει το εσωτερικό μας σύμπαν.
Έχει ιδιαίτερη σημασία το να μπορείς αλλά και να έχεις διάθεση να μαθαίνεις.
Έτσι εκτυλίσσεται προς τη σωστή κατεύθυνση το σχέδιο της ζωής.
Ένας τέτοιος γενναιόδωρος και συνάμα γοητευτικός δάσκαλος, που λειτουργεί ως ανεξάντλητη πηγή μηνυμάτων, είναι το θέατρο, το οποίο γίνεται ακόμη πιο επιδραστικό όταν το δρώμενο ενσαρκώνεται από τη ζωντάνια, τον αυθορμητισμό, την παραστατικότητα αλλά και τη γνησιότητα της νεανικής ψυχής.
Μια τέτοια άκρως διδακτική εμπειρία - κάνοντας μια ιστορική αναδρομή στις πολυκύμαντες εθνικές μας περιπέτειες –προσέφερε η θεατρική ομάδα του Πολιτιστικού Συλλόγου Βλάχων Ηράκλειας και μάλιστα το εφηβικό τμήμα με τον τίτλο «Το μεγάλο μας Τσίρκο» υπό την εμπνευσμένη καθοδήγηση της κ. M. Μεντίζη.
Το «Μεγάλο μας Τσίρκο» αποτελεί μια σάτιρα των κακώς κειμένων του κοινωνικοπολιτικού μας βίου, που προσφέρεται όχι μόνο για πρόσκαιρη ευθυμία αλλά κυρίως ως μάθημα πολιτικής αντίστασης.
Στην εν λόγω παράσταση η σάτιρα, που φτάνει έως τα όρια του σαρκασμού, λειτουργεί άλλοτε ως νυστέρι και άλλοτε ως μεγεθυντικός φακός για να τονισθούν και αναδειχτούν οι πληγές των εθνικών μας περιπετειών με στόχο να θωρακιστεί η εθνική μας αυτογνωσία.
Τα πολιτικά πάθη, η και ευφημισμόν εξωτερική “βοήθεια”, η χειραγώγηση, οι αυταπάτες και οι κίβδηλες υποσχέσεις των αυτοαποκαλούμενων “Προστάτιδων δυνάμεων” με την καιροσκοπική πολιτική τους υφίστανται την ανελέητη κριτική ματιά της πνευματώδους σάτιρας, καταδεικνύοντας πως η Τέχνη είναι ένας διαχρονικά μεγάλος Δάσκαλος της ζωής που άλλοτε κρίνει, αποτυπώνει και καταδικάζει και άλλοτε αναδεικνύει επώδυνες πληγές με την προσδοκία να τις θεραπεύσει.
Το «Μεγάλο μας Τσίρκο» με το καυστικό του λόγο εξωθεί τους απανταχού ωχριούντες δημαγωγούς να αποχωρήσουν από το προσκήνιο και να κρυφτούν στα σκοτεινά σπήλαια ως Σκιές της πολιτικής ζωής που δεν αντέχουν το φως της δημοκρατικής αλήθειας.
Είναι βαθιές οι ρίζες της Ελλάδας και τα παιδιά της αντέχουν στις δοκιμασίες, έστω και χωρίς τους τίτλους κάποιας κλεμμένης ευγένειας, επειδή, αντλώντας δύναμη από την μακραίωνη παράδοσή τους, κατέχουν δικαιωματικά έναν σπουδαιότερο τίτλο: αυτόν της λεβεντιάς.
Η ομολογουμένως πετυχημένη παράσταση αποτύπωσε, ως ανάγλυφο μωσαϊκό, τις δοκιμασίες του εθνικού μας βίου κάτω της από το περίλυπο βλέμμα της αγκομαχούσας Δημοκρατίας.
Ταυτόχρονα, ξεκλείδωσε τα εν υπνώσει δημοκρατικά μας αντανακλαστικά, δημιουργώντας χώρο για αναστοχασμό, ώστε να προσεγγίσουμε το σύγχρονο πολιτικό γίγνεσθαι μέσα από μια πιο κριτική και υπεύθυνη ματιά, ώστε να διεκδικήσουμε το αυτονόητο: την εθνική αξιοπρέπεια η οποία συνιστά την πιο ορθομέτωπη πράξη ελευθερίας.
Ακόμη κι αν δεν μπορεί μέσα σε μια καλοδουλεμένη παράσταση να ανασάνει όλη η κακοποιημένη από τους κονδυλοφόρους της καμαρίλας αλήθεια, το βέβαιο είναι πως όχι μόνο προβληματίζει, συγκινεί και ψυχοκινεί αλλά ότι συνεπαίρνει και μαγεύει το θεατή μετατοπίζοντας τον καθρέφτη της εθνικής μας αυτογνωσίας από το παρελθόν στο παρόν, ενσταλάζοντας έτσι στο προσωπικό Αρχείο του καθενός αφυπνιστικά μηνύματα που συντελούν στην αυτοεξέλιξή του.
Η πολιτική σάτιρα είναι εξ ορισμού θεραπευτικά λυτρωτική.
Πόσο μάλλον όταν αξιοποιείται από την άδολη ματιά της εφηβείας.
Τότε και τα βέλη της γίνονται ευστοχότερα και θεριεύει η Τέχνη από τις λαμποκοπούσες ψυχές της νιότης που έχουν το δικαίωμα να μας πιάσουν από το χέρι και είτε να μας σωφρονίσουν, είτε να μας οδηγήσουν στον χώρο των ονείρων τους.
Η επιλογή για το ποια θέση θα κρατήσουμε εμείς οι “μεγάλοι” είναι δική μας ευθύνη.
Αξίζουν συγχαρητήρια σε όλους τους συντελεστές της παράστασης, γιατί με το δημιουργικό πνεύμα του εθελοντισμού γοητεύσαν τους θεατές καταδεικνύοντας πως το θέατρο επιτελεί κι έναν ακόμη ρόλο: δημιουργεί την αίσθηση του “ανήκειν”, αφού μέσα από τη μαγεία των ηχοχρωμάτων γινόμαστε όλοι “φίλοι κι αδέρφια”.
Διαβάστε επίσης
