Ο ΑΤΑΚ οι αγρότες και η κληρονομιά του ΟΠΕΚΕΠΕ γράφει ο Παναγιώτης Καρίπογλου Πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Σερρών

Η φετινή χρονιά αναδεικνύει έντονα τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι αγρότες με τον ΑΤΑΚ (Αριθμός Ταυτότητας Ακινήτου).

Η δυσκολία πρόσβασης στον αριθμό από τους ιδιοκτήτες έχει οδηγήσει χιλιάδες παραγωγούς σε αδιέξοδο, καθώς κινδυνεύουν να χάσουν κρίσιμες επιδοτήσεις.
Για τους περισσότερους παραγωγούς, οι ενισχύσεις αποτελούν βασικό στήριγμα απέναντι στο αυξανόμενο κόστος παραγωγής.

Οι αιτίες αυτής της δυσλειτουργίας είναι πολλές. Αρκετοί ιδιοκτήτες αρνούνται να παραχωρήσουν τον ΑΤΑΚ, είτε λόγω φόβου για πιθανές φορολογικές συνέπειες, είτε επειδή δεν είναι επαρκώς ενημερωμένοι για τον ρόλο του.

Σε αρκετές περιπτώσεις, οι αριθμοί δεν εντοπίζονται εύκολα λόγω λαθών ή ελλείψεων στις δηλώσεις Ε9.
Επιπλέον, η μη ολοκλήρωση του κτηματολογίου αφήνει μεγάλες «γκρίζες ζώνες» ιδιοκτησίας, που καθιστούν τον εντοπισμό του ΑΤΑΚ ακόμη πιο περίπλοκο.
Το αποτέλεσμα είναι οι παραγωγοί να μην μπορούν να δηλώσουν τις καλλιέργειές τους και να βρίσκονται εγκλωβισμένοι σε μια γραφειοκρατική παγίδα.
Το πρόβλημα δεν περιορίζεται σε τεχνικά ζητήματα.

Η πολυπλοκότητα των διαδικασιών αποκαλύπτει το χάσμα ανάμεσα στην πραγματικότητα της υπαίθρου και στον τρόπο με τον οποίο σχεδιάζονται οι κανόνες.
Η συγκυρία γίνεται ακόμη πιο δύσκολη λόγω του πρόσφατου σκανδάλου στον ΟΠΕΚΕΠΕ, που έπληξε την αξιοπιστία του συστήματος διαχείρισης των αγροτικών ενισχύσεων.

Οι παραγωγοί αισθάνονται πως βρίσκονται αντιμέτωποι με μια διπλή κρίση: την οικονομική πίεση της καθημερινότητας και την αμφισβήτηση των θεσμών που θα έπρεπε να τους στηρίζουν.
Η κυβέρνηση υποστηρίζει ότι δεν υπάρχει εναλλακτική: η καταπολέμηση των καταχρήσεων απαιτεί αυστηρά εργαλεία. Όμως χωρίς μεταβατικές ρυθμίσεις, χωρίς απλοποίηση των διαδικασιών και χωρίς μέριμνα για τους μικρούς παραγωγούς, το μέτρο μετατρέπεται σε παγίδα.

Η ουσία είναι ότι οι αγρότες δεν χρειάζονται άλλες υποσχέσεις ή ημίμετρα. Χρειάζονται ένα πλαίσιο σταθερό, καθαρό και εφαρμόσιμο. Ένα σύστημα που να μην εξαρτά την επιβίωσή τους από την καλή διάθεση τρίτων ή από τις αδυναμίες ενός οργανισμού που ήδη βρίσκεται σε κρίση εμπιστοσύνης.
Το ζήτημα του ΑΤΑΚ είναι βαθιά πολιτικό και αγγίζει τον ίδιο τον πυρήνα της σχέσης του κράτους με την ύπαιθρο. Αν η Πολιτεία συνεχίσει να μεταθέτει το βάρος στους ώμους των παραγωγών, τότε δεν θα χαθούν μόνο επιδοτήσεις – θα χαθεί και η πίστη ότι η αγροτική Ελλάδα έχει μέλλον.