Παιδιά, σηκωθείτε … Γράφει ο Μάρκος Μπόλαρης

Της Αγιά Αικατερίνας, φθίνοντος του Νοέμβρη,
κρύωσε ο καιρός , στον καφενέ στα τραπέζια
γύρω από την ξυλόσομπα, πουρνάρι καίω , διευκρινίζει ο καφετζής, από το Παγγαίο ,
καφέδες άλλοι κι άλλοι ένα ούζο ,
χαμηλή η κουβέντα, αγριεύει κάποτε,
ο μικρότερος της παρέας στα εξήντα πέντε,
για τα χωράφια η συζήτηση, η τηλεόραση κλειστή,
τι να μας πούν, τα ξέρουμε,
ήταν καλές οι βροχές , να οργώσουμε καιρός,
να σπείρουμε , λίγες ελιές απομείναν στα δέντρα , λίγα βαμβάκια στον κάμπο, ίσως κι ένα χέρι τριφύλλι, στο διπλανό τραπέζι ο Γιωρίκας,
καλός παραγωγός , νοικοκύρης αγρότης,
με τον καφετζή, δεν κρύβονται μιλούν ανοιχτά, τριακόσια ευρώ χρειάζομαι,
να βγώ για όργωμα,
δεν έχω ούτε σταγόνα, ακούς Πρόδρομε, περίμενα , ακόμη περιμένω επιδοτήσεις, δεν έχω πετρέλαιο,
δεν έχει ο κόσμος, κολλήσαμε,
τα φάγανε οι ξεφτιλισμένοι,
ευρωπαϊκά λεφτά και τα πλιατσικολόγησαν,
ακούς, να σπείρω πρέπει, έχω υποχρεώσεις,
θα στα επιστρέψω, τα πρώτα που θα επιστρέψω μόλις πληρωθώ ,
χρωστώ και στον γεωπόνο για τα σπόρια και τα λιπάσματα, μόλις πληρωθώ, Πρόδρομε,
δεν έχω που να πάω, μας καταντήσαν ζήτουλες,
τον κοίταζε ο καφετζής, κούνησε το κεφάλι,
ένα χωριό, ολόκληρο χωριό , νοικοκυραίοι ανθρώποι , στα εξήντα τους, στα εβδομήντα τους,
στα ογδόντα τους,
καβαλούν το τρακτέρ για να παλαίψουν με τη γής,
την ευωδιά από το μουσκεμένο χώμα της να αναπνεύσουν, την μυρωδιά από το καλάμι του σταριού που ξέμεινε στο χωράφι , το κοτσίφι στον βάτο που τσιμπολογάει να ακούσουν ,
νοικοκυραίοι,
πώς το ψάλλει αυτό σε δυό γραμμές, σε δυό στίχους
ο Εθνικός Ποιητής , Διονύσιος ο Σολωμός,
«Δυστυχισμένε μου λαέ καλέ και αγαπημένε,
Πάντα ευκολόπιστε και πάντα προδομένε»,
στο χωράφι, στην μάντρα, στο αμπέλι, στο λιοστάσι, στον κήπο , στο μποστάνι, στον οπωρώνα, στο ρακοκάζανο, στο λιοτρίβι, στο θέρος, στον τρύγο, στη βοσκή, στο άρμεγμα, στο βουνό για ξύλα,
δυστυχισμένε μου λαέ, πορεία αιώνων,
δουλευτής,
καλέ κι αγαπημένε , πάντα ευκολοπίστευτε,
τούτη η καλωσύνη σου κι η αφέλειά σου
είναι που δίνει χώρο σ’ απατεώνες κάθε λογής,
σ’ εμπόρους και μεσιτάδες, σε ζωσμπόρους και πραματευτάδες,
σε κομματικούς και πολιτικάντηδες ,
όχι οι πολιτικοί είναι άλλοι κατηγορία,
ξεμείναμε απ’ αυτούς δεν έχει,
τούτοι οι φασαριόζοι, οι ευτελείς, οι ιδιοτελείς,
οι καταχραστές, οι φοβικοί, οι υπεξαιρέτες δημοσίου χρήματος, οι εκβιαστές της δικαιοσύνης, οι γιαλαντζί τσαμπουκάδες στα εντός και υποτελείς στα εκτός,
οι εξαγοράζοντες την ένοχη σιωπή των μμε,
τούτοι,
όχι, μην λαθεύετε,
τούτοι δεν είναι πολιτικοί,
για την Πόλη αγωνιά κι αγωνίζεται ο πολιτικός,
για την Πολίτη και το κοινό συμφέρον μεριμνά,
τούτοι ,
μην αστοχείτε,
πολιτικοί δεν είναι,
καταχρηστικότατη η χρήση του όρου,
απατηλή, όχι,
πολιτικάντες είναι του αισχίστου επιπέδου, τσαρλατάνοι της δημόσιας ζωής,
της έκπτωσης φρούτα σαπρά,
βουλιάζει ο τόπος, αφυδατώνεται,
ρημάζει η ύπαιθρος, η ελληνική περιφέρεια, αδειάσαν τα βουνά , τώρα ερημώνουν οι κάμποι,
κι αυτοί
ως αυτιστικά της δημόσιας ζωής ,
οφθαλμούς έχουσι και ουκ όψονται ,
κυνηγά η ακρίβεια τους μικρομεσαίους,
τους φτωχοποιεί,
ανήμποροι οι φτωχοί ,
ανεξέλεγκτη η επίθεση των καρτέλ της λιανικής πώλησης, της ενέργειας, της υγείας ,
κι οι πολιτικάντες ,
περάστε κόσμε,
ασώματος η κεφαλή ,
δυστυχισμένε μου λαέ,
πάντα ευκολοπίστευτε και πάντα προδομένε,
φωνή ηγεσίας προσδοκάς, και ουκ ήν,
φωνή σύνταξης δημοκρατικής, και ουκ υπάρχει
φωνή προγραγραμματικού λόγου αναμένεις,
της Πολιτικής υπέρ
το σημείωμα,
λίγα ψίχουλα να βάλουμε στο τρακτέρ
πετρέλαιο για το όργωμα, για το στάρι, για το ψωμί,
τι μέρες και τούτες ,
από ηγεσία ξεμείναμε , όχι μόνον από πετρέλαιο,
δύστηνος καιρός,
Παιδιά σηκωθείτε να βγούμε στους δρόμους,
για ευκολοπίστευτους μας λογαριάζουν
γιαυτό τον ιδρώτα μας αρπάζουν,
γιαυτό το δημόσιο χρήμα κλέβουν,
γιαυτό μας προδίνουν ,
Παιδιά , σηκωθείτε !
η παροιμία του σοφού Λαού
μας καθοδηγεί :
Ή θα μας σέβονται ή να μας φοβούνται !
Αλλοιώς , χαμένοι και προδομένοι.