ΠΑΣΟΚ Σερρών- 52 χρόνια από το Πολυτεχνείο – 52 χρόνια που η νύχτα θυμάται το φως

Κάθε 17η Νοέμβρη, η μνήμη δεν γυρίζει απλώς πίσω.
Ανασαίνει στο σήμερα.
Στα πρόσωπα των νέων που αναζητούν δικαιοσύνη.
Στους ανθρώπους που παλεύουν να ζήσουν με αξιοπρέπεια.
Στις φωνές που αρνούνται να συνηθίσουν το άδικο.

Το Πολυτεχνείο δεν είναι κεφάλαιο της ιστορίας, είναι η πυξίδα της.
Είναι το ρίγος μιας γενιάς που αρνήθηκε το σκοτάδι, που στάθηκε γυμνή μπροστά στη βία, αλλά ντυμένη με όνειρα και αποφασιστικότητα.
Είναι οι νύχτες όπου οι σφαίρες συναντούσαν τραγούδια και οι ελπίδες στεκόντουσαν ψηλότερα κι από τα τείχη της χούντας.

Πενήντα δύο χρόνια μετά, οι λέξεις «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία» δεν ανήκουν σε παλιές αφίσες.
Ανήκουν στις αγωνίες του σήμερα:

 Στους εργαζόμενους που βλέπουν τον μισθό να λιώνει πριν να φτάσει.
 Στους νέους που ονειρεύονται έναν τόπο με ίσες ευκαιρίες.
 Στους ασθενείς που δεν πρέπει να μετρούν το πορτοφόλι για να σώσουν τη ζωή τους.\
 Στους ανθρώπους που δίνουν μάχη καθημερινά για αξιοπρεπείς όρους εργασίας, απέναντι σε νόμους που τους γυρίζουν δεκαετίες πίσω.

Το Πολυτεχνείο είναι αυτοί που δεν φαίνονται στις φωτογραφίες.
Εκείνοι που στάθηκαν μπροστά από την πύλη με την καρδιά για ασπίδα.
Που δεν ζήτησαν χειροκροτήματα ούτε δικαίωση, μόνο μέλλον.
Και όταν έπεσαν, έπεσαν ήσυχα, σαν να μην ήθελαν να σταματήσουν τη ζωή που έτρεχε προς την ελευθερία.

Αυτοί οι άγνωστοι, οι ανώνυμοι, οι ταπεινοί έγιναν το χώμα όπου ρίζωσε η Δημοκρατία μας.
Γι’ αυτούς, το χρέος μας δεν είναι να θρηνούμε∙
είναι να συνεχίζουμε.

Σήμερα, μπροστά στις προκλήσεις της ακρίβειας, της κοινωνικής ανασφάλειας, των περιορισμένων δικαιωμάτων και της απαξίωσης των δημόσιων αγαθών, το μήνυμα του Πολυτεχνείου δεν είναι επετειακό.
Είναι πρόσκληση σε δράση.
Όσο υπάρχουν άνθρωποι που δεν υπογράφουν τη σιωπή τους, ο αγώνας του Πολυτεχνείου θα ανασαίνει.
Τιμή σε όσους κράτησαν τη φλόγα αναμμένη μέσα τους και σε όσους την φορτωθήκαμε σαν ευθύνη.
52 χρόνια Πολυτεχνείο: όχι μνημείο, αλλά υπόσχεση.