Υπάρχει πρόβλημα με τον Τύπο στην Ελλάδα; Πάντα υπάρχουν νησίδες δημοσιογραφικού θάρρους, γνώσης και σύνεσης
Αλλά το ερώτημα παραμένει και την άλλη βδομάδα οι περισσότεροι από τους συναδέλφους θα μαζευτούμε στις Σέρρες για να συζητήσουμε αν υπάρχει πρόβλημα με τον Τύπο στην Ελλάδα;
Η μικρή αγορά και ο ανταγωνισμός (και ιδίως ο ανταγωνισμός με τα κοινωνικά δίκτυα), αλλά και η κακή εκπαίδευση, δεν επιτρέπουν τη λειτουργία πολλών Μέσων Ενημέρωσης όπου, αν μη τι άλλο, ανεβαίνει το επίπεδο και τηρείται η δεοντολογία. Επιπλέον, η κυριαρχία ιδεών που ξέρουν να επιβάλλουν την ατζέντα με κινηματικούς όρους συμβάλλει στην εσκεμμένη απαξίωση της δημοσιογραφικής στάσης ή της δημοσιογραφικής άποψης που αποκλίνει από την κοινότοπη προσέγγιση των ζητημάτων.
Εύκολα κυκλοφορούν ψέματα ή μισές αλήθειες, διαστρεβλώσεις και φανατισμός, απειλές και μίσος.
Δεν είναι η πρώτη φορά.
Το ζήσαμε τη δεκαετία του 2010, όταν είχαμε την άρνηση της αντιμνημονιακής κοινοτοπίας και την απόκλιση από το αντιμνημονιακό στρατόπεδο!
Αλλά τότε η χώρα έπρεπε να πλεύσει πλησίστια στον αντιμνημονιακό προοδευτισμό όπου παραλίγο να καταστραφεί – και η δημοσιογραφία έπρεπε να λέει «το σωστό», το συριζανελίτικο.
Ευτυχώς, το 2025, σε ένα χάος, όπου τα προβλήματα της δημοσιογραφίας σε μεγάλο βαθμό οφείλονται στις ευκολίες των θεραπόντων τους, υπάρχουν νησίδες δημοσιογραφικού θάρρους, γνώσης και σύνεσης, που σέβονται τη δουλειά τους και τον ρόλο τους.
Και ας καθυβρίζονται, και ας στοχοποιούνται σε καθημερινή βάση.
Τα έχει αυτά το επάγγελμα.
Κάνουμε μια δουλειά όπου σημασία έχει να μιλάμε και να μας ακούνε.
Και όσο για το κυνηγητό, όπως έλεγε ο Κωστής Παπαγιώργης, όπου πέφτουν ξύλα, πέφτουν και πριονίδια.
Σωστά;
