Παναγιώτης Πετράκης: “Στο καράβι της ζωής μου κυβερνήτης είναι ο Θεός! ”

Ταλαντούχος, πολυσύνθετος, χαρισματικός πνευματώδης, ο Παναγιώτης Πετράκης σήμερα, μετά από 25 χρόνια συνεχούς παρουσίας στον καλλιτεχνικό χώρο, απολαμβάνει την πλατιά αποδοχή, τις επευφημίες, τα χειροκροτήματα και τα μεγάλα μπράβο, με αμέριστη σεμνότητα, περισυλλογή, στωικότητα και εξαιρετική ισορροπία. Ωστόσο αισθάνεται βαθιά τυχερός και ευλογημένος για τις μεγάλες του συνεργασίες με τους «μύθους» της μουσικής, αφού ευτύχησε να συνεργαστεί στενά, με τον Μίκη Θεοδωράκη, τον Μίμη Πλέσσα, τον Γιώργο Κατσαρό, αλλά και τις θεότητες του τραγουδιού Μαρινέλλα και Άννα Βίσση.

Η ζωή του επεφύλασσε εκπλήξεις, που δεν μπορούσε ποτέ να φανταστεί και να ονειρευτεί, όταν ήταν παιδί, αφού το όνειρό του ήταν να γίνει δεσπότης. Τελικά έγινε ένας πολύπλευρος και πολυτάλαντος καλλιτέχνης, τραγουδιστής, ηθοποιός, χορευτής, performer και ξεχώρισε από τους νέους της γενιάς του, μπαίνοντας αμέσως στις καρδιές του μεγάλου κοινού. Ιδιαίτερα με την τηλεοπτική σειρά «Τα μυστικά της Εδέμ», αγαπήθηκε πολύ από τον κοριτσόκοσμο, αφού ξεχώρισαν σε κείνον στοιχεία που δεν είχαν ξανασυναντήσει εύκολα, λάμψη του σταρ, απλότητα ενός καθημερινού γήινου ανθρώπου και καλλιτεχνική αξία ενός πολλά υποσχόμενου νέου ηθοποιού.

Όσο κι αν εκείνος έζησε στα λαμπερά φώτα της σκηνής, δεν έδωσε ποτέ σημασία και στα «σκοτάδια» των παρασκηνίων. Ήταν σεμνός, τίμιος και ειλικρινής και καθόλου μα καθόλου επηρμένος.
Μοναδικός σκοπός και στόχος του ήταν πάντα να καλυτερεύει, τόσο σαν καλλιτέχνης, όσο και σαν άνθρωπος. Και τα κατάφερε περίφημα! Η ικανότητά του, εκτός από την υποκριτική, να τραγουδά και να χορεύει εξαιρετικά, τον καθιέρωσε στη συνείδηση του κοινού ως έναν πολυδιάστατο καλλιτέχνη, που θα μπορούσε κάλλιστα να κάνει καριέρα στο εξωτερικό, αφού κατάφερε να ξεφύγει από τα ελληνικά τετριμμένα και τα συγκεκριμένα καλούπια του στυλ, λίγο τραγουδάμε, λίγο χορεύουμε, τα ψιλολέμε, κι όλα μια χαρά! Όχι! Εκείνος ανέβασε τα στάνταρς και πήγε τον πήχη ακόμη ψηλότερα.

Έγινε ξαφνικά το σημείο αναφοράς και σύγκρισης με τους υπόλοιπους «μιουζικαλίστες» της γενιάς του, που αρκούνταν σε μετριότερες καταστάσεις. Γι αυτό και ξεχώρισε και αγαπήθηκε τόσο, αφού η προσπάθειά του, του να γίνεται όλο και καλύτερος ήταν ασταμάτητη, εξαντλητική και κοπιαστική. Καθημερινά μαθήματα φωνητικής, χορού και κίνησης. Με συνεχή άσκηση φωνής και σκληρή σωματική προπόνηση, κατάφερε να αυξήσει την πνευμονική του χωρητικότητα, αυξάνοντας την ικανότητά του να επιμηκύνει τις μουσικές του φράσεις, αποκτώντας έτσι τον δικό του ήχο. Τελικά απέκτησε ένα σαγηνευτικό φωνητικό στυλ, που δεν μπορεί ν αφήσει ακόμη και τον πιο δύσκολο θεατή ασυγκίνητο.
Γι αυτό σήμερα ο Παναγιώτης Πετράκης, μπορεί να αποδώσει εξαιρετικά μια μελωδική μπαλάντα, αλλά και ένα τραγούδι υψηλών και δύσκολων απαιτήσεων. Έλαβε μέρος σε μια σειρά από μιούζικαλ, αφήνοντας το προσωπικό του στίγμα, όπως: «Δαίμονες», «Πυρετός στο Σαββατόβραδο», «Funny girl», «Priscilla - Η βασίλισσα της ερήμου», «Hair spray», «Camelot», «Coppacabana, the musical», και μουσικές παραστάσεις, όπως: «Μέρες ραδιοφώνου», «Ευτυχείτε», «Η κυρία Επιθεώρηση», «Γειά», «Η νεράιδα και το Παλληκάρι, «Γοργόνες και μάγκες», «Επτά τραγούδια θα σου πω», «Vendetta», «Dynasty the show», «Εδώ γελάμε, gr» κ.α.
Το χνάρι του πλέον μπορεί ν ανιχνευθεί σε καλλιτέχνες σπουδαίους διεθνών προδιαγραφών και ξένων προτύπων… Κυρίες και κύριοι ο Παναγιώτης Πετράκης….. 

ΑΠΟ ΤΟΝ MAKH ΔΕΛΑΠΟΡΤΑ

ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΧΡΟΝΙΑ

Social Profile: Παναγιώτη, ας ξετυλίξουμε το κουβάρι της ζωής σου από την αρχή…. Που γεννήθηκες;

Παναγιώτης Πετράκης: Γεννήθηκα στην Αθήνα, στο αγαπημένο μου Χαλάνδρι όπου έχω ζήσει και το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου.

Social Profile: Αισθάνεσαι ότι κληρονόμησες το DNA του πατέρα σου που ήταν ηθοποιός;

Παναγιώτης Πετράκης: Υποθέτω πως ναι. Δεν είχα όμως εμπειρίες από αυτή την πλευρά του πατέρα μου γιατί έκανε μια στροφή στα επαγγελματικά του πριν γεννηθώ. Με πήγαινε όμως σε πολλές παραστάσεις από παιδί και πάντα μου διηγούνταν ιστορίες από τη ζωή του στο θέατρο και τον κινηματογράφο κοντά στον Μινωτή, την Παξινού, την Βαλάκου, την Λαμπέτη, αλλά και τον Σταυρίδη, τον Παπαγιαννόπουλο και άλλους μεγάλους ηθοποιούς, οι οποίοι έπαιρναν μια μυθική αλλά και ανθρώπινη συνάμα διάσταση στο νου μου από την παιδική μου ήδη ηλικία.

Social Profile: Είναι αλήθεια ότι σε ηλικία πέντε χρονών δήλωσες πως ήθελες να γίνεις δεσπότης;

Παναγιώτης Πετράκης: Ναι, ήταν ο πρώτος μου επαγγελματικός προσανατολισμός (γέλια)! Ήταν αποτέλεσμα της αγάπης των προπαππούδων μου για τον Χριστός και την Εκκλησία, την οποία ήθελαν να μου εμφυσήσουν. Έτσι τις Κυριακές που τύχαινε να με φιλοξενούν, με έπαιρναν μαζί τους στη Θεία Λειτουργία και διακονούσα μάλιστα στο ιερό ως παπαδοπαίδι. Εντυπωσιαζόμουν πολύ από το τελετουργικό, θυμάμαι, και από τα άμφια, τη μήτρα αλλά και το σεβασμό που επέδιδαν οι πιστοί στον δεσπότη, οπότε η φιλοδοξία μου (έντονη από τότε, αλίμονο) με έκανε να θέλω να του μοιάσω όταν θα μεγάλωνα.

Social Profile: Ποιες ήταν οι πρώτες σου καλλιτεχνικές αναζητήσεις;

Παναγιώτης Πετράκης: Νομίζω ότι η ζωγραφική και το σχέδιο ήταν τα πρώτα μέσα έκφρασης της καλλιτεχνικής μου πλευράς. Πάντα μου άρεσε να τραγουδώ βέβαια και πολύ συχνά συμμετείχα στις γιορτές του σχολείου μου για να πω το ποίημα, ή να διαβάσω κάτι ή να συμμετέχω στα σκετσάκια. Νομίζω όμως ότι η ουσιαστική μου επαφή με το την υποκριτική ήρθε στην 1η Γυμνασίου όταν μπήκα στον θεατρικό όμιλο του σχολείου μου κι έμεινα μέχρι και την αποφοίτηση μου από το σχολείο.

Social Profile: Πότε αποφάσισες πως ήθελες να γίνεις ηθοποιός ή τραγουδιστής;

Παναγιώτης Πετράκης: Το αποφάσισα μετά από την παραίνεση των γονιών μου και των καθηγητών μου όταν στην 3η λυκείου δώσαμε την παράσταση του θεατρικού ομίλου. Ήταν η «Πρόταση Γάμου» του Άντον Τσέχοφ θυμάμαι. Έως τότε δεν μου είχε περάσει από το μυαλό να ασχοληθώ επαγγελματικά με το θέατρο. Σίγουρα μου άρεσε όμως και εφόσον οι επιθυμίες μου να φύγω στην Αγγλία και να γίνω καθηγητής αγγλικής γλώσσας, ή να σπουδάσω σχέδιο ρούχων απορρίφθηκαν παταγωδώς από την οικογένεια μου, είπα να το δοκιμάσω και να δώσω εξετάσεις στην δραματική σχολή. Τελικά είχαν δίκιο…

Social Profile: Ποια είναι η πρώτη σου επαγγελματική δουλειά;

Παναγιώτης Πετράκης: Ήταν «κοντάρι» (φρουρός κομπάρσος) στις «Τρωάδες» του Ευριπίδη που σκηνοθέτησε ο Μιχάλης Κακογιάννης κι έκανε περιοδεία το καλοκαίρι του 1997. Μόλις είχα αποφοιτήσει από τη σχολή.

Social Profile: Τηλεοπτικά το κοινό πότε σε είδε για πρώτη φορά;

Παναγιώτης Πετράκης: Μία χρονιά αργότερα, το 1988 σε μια νεανική σειρά του Παύλου Παρασχάκη για την ΕΡΤ, «Τα παιδιά της γειτονιάς». Ο πρώτος μου πρωταγωνιστικός ρόλος… Όποτε τυχαίνει να δω κάποια σκηνή από τη σειρά αυτή τραβάω τα μαλλιά μου για το άθλιο παίξιμο μου! Όμως σ αυτή τη σειρά απέκτησα εμπειρία για το «στήσιμο» μπροστά σε κάμερα και τη δουλειά στην τηλεόραση (που είναι τόσο διαφορετική από ό, τι στο θέατρο) και την κρατώ σε μια ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου.

Social Profile: Η τηλεόραση με «Τα μυστικά της Εδέμ», σε έκανε γνωστό στο Πανελλήνιο…. Πως δέχτηκες αυτήν την τόσο μεγάλη αναγνωρισιμότητα;

Παναγιώτης Πετράκης: Με μεγάλη χαρά! Από τη φύση μου είμαι ιδιαίτερα κοινωνικός, αν και πολύ ιδιωτικός ως χαρακτήρας, και πάντα μου άρεσε να χαμογελώ και να ανταλλάσσω «καλημέρες» με τον κόσμο, ακόμα και με αγνώστους στο δρόμο. Η αναγνωρισιμότητα λοιπόν μου έδωσε την ευκαιρία να μοιράζω και να δέχομαι χαμόγελα με μεγάλη ευκολία.
Επίσης η αγάπη και η αποδοχή του κόσμου αντιστάθμιζε την ανασφάλεια που είχα ακόμα τότε να θέλω να είμαι αγαπητός και αρεστός σε όλους.

Social Profile:Θεατρικά είσαι ένας από τους ηθοποιούς-τραγουδιστές της γενιάς σου που έπαιξες σε αρκετά μιούζικαλ. Πόσο δύσκολο είναι το συγκεκριμένο είδος.

Παναγιώτης Πετράκης: Το μιούζικαλ απαιτεί από τον ηθοποιό να είναι καλά καταρτισμένος τόσο στο τραγούδι όσο και στην κίνηση, το χορό, στο ίδιο επίπεδο με την υποκριτική. Και όχι μόνο να τα σπούδασε… κάποτε, αλλά να τα διατηρεί σε υψηλό επίπεδο καθ’ όλη τη διάρκεια της καριέρας του.
Αυτό προϋποθέτει καταρχήν μια κάποια φυσική κλίση στο τραγούδι και το χορό και έπειτα χρόνο και χρήμα σε μαθήματα που πρέπει να επενδύει ο ηθοποιός για να κρατά τα εκφραστικά του μέσα ακμαία. Όταν όμως τα έχει κατακτήσει τότε η ενασχόληση με το μιούζικαλ θα έχει να του χαρίσει άφθονες στιγμές καλλιτεχνικής ολοκλήρωσης.

Social Profile: Θύμισέ μας μερικές από τα μιούζικαλ, ή τις μουσικές παραστάσεις που έχεις συμμετάσχει.
«Οι Δαίμονες» με την Άννα Βίσση ήταν μια ξεχωριστή στιγμή της καριέρας σου;

Παναγιώτης Πετράκης: Σίγουρα!

Ήταν ένα από τα πιο απαιτητικά εγχειρήματα που έχω αναλάβει, τόσο υποκριτικά, όσο φωνητικά και κινητικά. Όλα στα «κόκκινα». Μετά από κάθε παράσταση ένιωθα ότι χρειαζόμουν ένα φορείο για να με πάρει από το θέατρο και να με πάει σπίτι από την εξάντληση… Όμως το είχα αγαπήσει πάρα πολύ. Έχω την αίσθηση ότι η ζωή σαν να με προετοίμαζε να παίξω σ αυτή την παράσταση.
Είχα παρακολουθήσει τους «Δαίμονες» στο πρώτο τους ανέβασμα το 1990-91 γύρω στις 15 φορές. Με είχε συναρπάσει. Ήταν η πρώτη μου επαφή με ένα ελληνικό μιούζικαλ, ανεβασμένο τόσο άρτια που, πιστεύω, δεν είχε τίποτα να ζηλέψει από τις παραστάσεις του Broadway ή του West End. Το είχα μάθει όλο απ έξω. Θυμάμαι αρκετές φορές στα διαλείμματα στο σχολείο να μένω μέσα στην τάξη και στον κολακευτικό αντίλαλο της αίθουσας να τραγουδώ τα αγαπημένα μου κομμάτια. Ίσως με αυτή την παράσταση να μπήκε μέσα μου και το «μικρόβιο» του μουσικού θεάτρου.
Όταν έκλεισα τον ρόλο μετά από ακρόαση στον Νίκο Καρβέλα, την Άννα Βίσση και τον σκηνοθέτη Γιάννη Κακλέα η χαρά μου δεν περιγραφόταν.
Είχα μια υπέροχη συνεργασία με τους τρεις τους, με την Εβελίνα Παπούλια (που έκλεβε την παράσταση), αλλά και με όλο το θίασο και τους συντελεστές. Αρκετές φορές στις πρόβες η Άννα μου ζητούσε να τις θυμίσω τα λόγια της, αφού τα θυμόμουν ακόμα μετά από τόσα χρόνια. Έχω τις καλύτερες αναμνήσεις από την Άννα, τόσο για τον επαγγελματισμό της, την προσιτότητά της όσο και για το νοιάξιμό της για το σύνολο της παράστασης, για τον κάθε ηθοποιό. Δουλεύοντας μαζί της μπορεί κανείς να καταλάβει πεντακάθαρα γιατί έχει τόση διάρκεια η επιτυχία της.

Social Profile: Το ότι ο μεγάλος Μίκης Θεοδωράκης, όταν σε πρωτοάκουσε και σε πήρε στην ορχήστρα του να ερμηνεύεις τραγούδια του αποκαλώντας σε «αποκάλυψη» για τη μουσική του, για σένα τι σήμαινε αυτό;

Παναγιώτης Πετράκης: Για να είμαστε ακριβείς δεν με επέλεξε ο Θεοδωράκης για την ορχήστρα του, αλλά η κόρη του, Μαργαρίτα μετά από πρόταση του Γιάννη Τζουανόπουλου, ραδιοφωνικού παραγωγού της ΕΡΤ και στιχουργού. Ο Θεοδωράκης με πρωτοάκουσε στην δεύτερη συναυλία μας στο «Βεάκειο» του Πειραιά το 2010.

Το πρόγραμμα ήταν αφιέρωμα «Τσιτσάνης – Θεοδωράκης». Όταν ολοκληρώσαμε τον συνάντησα για πρώτη φορά ανάμεσα στο πλήθος των θεατών και μου είπε αυτά τα λόγια που κρατώ σαν φυλαχτό μες στην καρδιά μου. Τις επόμενες μέρες ζήτησε να με δει στο σπίτι του. Περάσαμε ένα απόγευμα παρέα μιλώντας για μουσική, για τον εφησυχασμό της γενιάς μου που δεν αγωνίζεται πια, δεν αντιστέκεται…
Ακούσαμε ζωντανές ηχογραφήσεις από συναυλίες του στη Γερμανία κι εγώ δεν μπορούσα να πιστέψω αυτό το σουρεαλιστικό που ζούσα… στο σαλόνι του Θεοδωράκη να ακούμε παρέα μουσική του και να σχολιάζουμε πρόσωπα και καταστάσεις. Έκτοτε είχα την τιμή να με ακούσει σε αρκετές συναυλίες, να με διορθώνει και να με συμβουλεύει.
Το ότι αποτελώ μέρος αυτής της ορχήστρας με τους άξιους μουσικούς της τραγουδώντας σε όλη την Ελλάδα, αλλά και το εξωτερικό την ανυπέρβλητη μουσική του Μίκη και τους μεγάλους ποιητές μας είναι για μένα το μεγαλύτερο «παράσημο» της καριέρας μου.

Social Profile: Έχεις μιλήσει σε συνεντεύξεις σου για τη σχέση σου με τη θρησκεία. Πάντα ήσουν άνθρωπος της εκκλησίας; Ήσουν από τα «ευσεβή» παιδιά του κατηχητικού ή αυτό προέκυψε με την πάροδο των χρόνων;

Παναγιώτης Πετράκης: Όχι, δεν ήμουν πάντοτε δυστυχώς. Μετά την παιδική μου ηλικία που είχα έρθει κοντά στο Θεό μέσω των προπαππούδων μου, όπως σου ανέφερα, απομακρύνθηκα από την Εκκλησία και το ορθό δόγμα.
Συνέχισα να πιστεύω, αλλά λανθασμένα, πλάθοντας έναν Χριστό κομμένο και ραμμένο στα μέτρα και τις ανάγκες μου, ο οποίος αποκλείεται να καταδικάζει αμαρτίες τις οποίες εγώ χαρακτήριζα «φύση», αλλά με αποδέχεται όπως είμαι γιατί είμαι «καλός άνθρωπος». Βέβαια η «καλοσύνη» μου παρέμενε βουτηγμένη στον εγωισμό, τη ματαιοδοξία και τη φιλαυτία και εγώ πορευόμουν με εφησυχασμένη την συνείδηση μου, μακριά από τα σωτήρια Μυστήρια της Εκκλησίας, δηλαδή την Εξομολόγηση και τη Θεία Κοινωνία. Πορευόμουν χωρίς πνευματικό αγώνα, χωρίς μετάνοια μέχρι που τα θεμέλια στα οποία είχα χτίσει την ύπαρξη μου ταράχτηκαν.
Δόξα τω Θεώ λίγα χρόνια νωρίτερα είχα γνωρίσει τον γέροντα μου, τον πνευματικό μου πατέρα και η επίδραση του είχε ήδη αρχίσει να βγάζει ρίζες μέσα μου. Όταν λοιπόν κάπου γύρω στο 2015 βρέθηκα να παλεύω με τα σκοτάδια μου και με την κατάθλιψη, μαζί με την ψυχολογική θεραπεία που λάμβανα άρχισα να στρέφομαι περισσότερο στην προσευχή, να πηγαίνω εκκλησία και να κοινωνώ πιο τακτικά.
Μετά από 3 χρόνια ξύπνησα ένα πρωί και συνειδητοποίησα ότι δεν μου χρειαζόταν πια η φαρμακευτική αγωγή, ούτε η ψυχολογική υποστήριξη. Η χαρά και η ελπίδα είχαν ξανάρθει στη ζωή μου. Αργότερα, το 2019 πήγα ένα προσκυνηματικό ταξίδι στους Αγίους Τόπους με τον γέροντα μου και ένα γκρουπ από πνευματικά του παιδιά.
Ένα βράδυ στον Πανάγιο Τάφο, όπου βρέθηκα μόνος και με την πόρτα κλειστή είχα μια βαθειά πνευματική εμπειρία που μου άλλαξε κυριολεκτικά τη ζωή. Ξεκίνησα να νηστεύω στις καθορισμένες νηστείες, να κάνω μια πιο συνειδητή προσπάθεια τήρησης των εντολών του Χριστού, να εντείνω εν γένει τον αγώνα μου.
Έτσι συνεχίζω μέχρι σήμερα με την ενίσχυση και τη δύναμη του Χριστού. Τελικά πιστεύω ότι τα χρόνια εκείνα τα σκοτεινά της ζωής μου ήταν τα πιο ευεργετικά γιατί με επέστρεψαν στο Χριστό και την Εκκλησία.

Social Profile: Είσαι από τους καλλιτέχνες που σκηνικά πάντα κερδίζεις τις εντυπώσεις και πολλοί λένε πως έπρεπε να είχες κάνει διεθνή καριέρα. Το τόλμησες να φύγεις και ν ανοίξεις τα φτερά σου κι εκτός συνόρων;

Παναγιώτης Πετράκης: Είναι αλήθεια πως αυτό είναι κάτι που ακούω συχνά. Το 2001 κατάφερα να αποσπάσω μια υποτροφία από το ίδρυμα Fulbright και να πάω στη Νέα Υόρκη για να εμβαθύνω περισσότερο στο μιούζικαλ που αγαπούσα πολύ. Την πρώτη χρονιά έπαιρνα μαθήματα υποκριτικής τραγουδιού, φωνητικής και χορού, ενώ τη δεύτερη άρχισα να πηγαίνω σε ακροάσεις.

Με μεγάλη έκπληξη και χαρά διαπίστωνα ότι έχαιρα εκτίμησης στις ακροάσεις που πήγαινα και μπόρεσα να αποσπάσω 3 καλούς ρόλους σε 3 παραγωγές. Μου επέτρεψαν να συμμετέχω στις παραγωγές αυτές γιατί θεωρήθηκαν ως πρακτική στην υποτροφία που είχα πάρει. Η εμπειρία μου αυτή εκτός του ότι μου αναπτέρωσε την αυτοπεποίθηση, μου έδωσε ελπίδες ότι σ΄εκείνο το περιβάλλον την Νέα Υόρκης θα μπορούσα να αναπτυχθώ καλλιτεχνικά.
Η υποτροφία μου όμως είχε έναν όρο, ότι μετά το πέρας της θα έπρεπε να επιστρέψω στην πατρίδα μου για τουλάχιστον 2 χρόνια και μετά θα είχα πάλι τη δυνατότητα να ξαναμπώ στις ΗΠΑ και να κάνω χαρτιά για άδεια εργασίας.
Προσπάθησα να εξαιρεθώ αυτού του όρου, συμβουλεύτηκα δικηγόρους ειδικευμένους σε θέματα βίζας, αλλά δυστυχώς δεν μπορούσε να γίνει τίποτα. Επέστρεψα λοιπόν στην Ελλάδα με την κρυφή ελπίδα να ξαναφύγω μετά τα 2 χρόνια. Η ζωή όμως είχε άλλα σχέδια… Η μια δουλειά διαδεχόταν την άλλη και μετά από 2 χρόνια μου ήταν πια πολύ δύσκολο να βάλω τελεία σε ότι είχα αρχίσει να χτίζω στη χώρα μου και «φτου κι απ΄την αρχή» να προσπαθήσω πάλι στην Αμερική.
Τα χρόνια περνούσαν όμως και δεν είχα την εξέλιξη που ήθελα έτσι το 2007 μου μπήκε πάλι η ιδέα να κάνω άλλη μια προσπάθεια στο εξωτερικό, στο Λονδίνο αυτή τη φορά μιας και είναι πιο κοντά στην Ελλάδα και θα ήταν πιο εύκολο να επισκέπτομαι τη χώρα μου (μοναχοπαίδι γαρ…).
Ενώ όμως είχα οργανώσει τα πάντα για το φευγιό μου έπεσε η πρόταση από τη Νίνα Λοτσάρη να κάνουμε παρέα ένα πρόγραμμα «καμπαρέ-βαριετέ» με τραγούδι, χορό και πρόζα σε νυχτερινό χώρο διασκέδασης. Μετά από βασανιστική σκέψη, αφού ανατρέπονταν έτσι τα σχέδιά μου, αποφάσισα να παραμείνω και να το κάνω. Το εγχείρημα στέφθηκε με μεγάλη επιτυχία, αποτέλεσε πρόταση στην αθηναϊκή διασκέδαση και ακολούθησαν τρεις ακόμα επιτυχημένες χρονιές σε ακόμα μεγαλύτερο χώρο. Τη επόμενη χρονιά προέκυψαν και «Τα Μυστικά της Εδέμ», η σειρά που με έκανε γνωστό στον περισσότερο κόσμο.
Αργότερα, το 2016 (στα «σκοτεινά» χρόνια μου) όταν άρχισε μια «κοιλιά» στα επαγγελματικά μου βρήκα διέξοδο στη σκέψη να πραγματοποιήσω το φευγιό μου αυτό στο Λονδίνο. Πήγα λοιπόν και προσπάθησα να το παλέψω, αλλά δεν παλευόταν… Η αγορά δεν είχε καμία σχέση με αυτή της Νέας Υόρκης. Στις ακροάσεις μπορεί να συμμετάσχει ο ηθοποιός μόνο κατόπιν πρόσκλησης από τον διευθυντή κάστινγκ.
Για να λάβεις μια τέτοια πρόσκληση θα πρέπει ο διευθυντής κάστινγκ να τον γνωρίζει είτε προσωπικά, είτε να τον έχει δει σε κάποια παράσταση. Οπότε είναι πολύ δύσκολο να «εισβάλει» σ αυτό το σύστημα ένας καλλιτέχνης από το πουθενά. Θέλει μεγάλο ταλέντο στις δημόσιες σχέσεις και τη δικτύωση, τομείς στους οποίους είμαι παντελώς ατάλαντος!
Αποτέλεσμα ήταν μέσα σε τρεις μήνες να έχω πάει σε μία μόνο ακρόαση. Το κόστος ζωής ακριβό, τα λεφτά να φεύγουν ποτάμι, εγώ σε κατάθλιψη, η ζωή εκεί να μη μου αρέσει καθόλου… ¨
Έπεσε τότε μια πρόταση για ένα εορταστικό σόου στο θέατρο «Βεργίνα» στο Regency καζίνο της Θεσσαλονίκης και είπα να κάνω ένα διάλειμμα, να πάρω τα πάνω μου και να επιστρέψω.
Περιττό να πω ότι δεν επέστρεψα ποτέ! Ευτυχώς είχα πάλι καλές προτάσεις εδώ και δεν χρειάστηκε. Η όλη μου εμπειρία όμως με έκανε να εκτιμήσω πάρα πολύ τη ζωή μου στην Ελλάδα μας. Δεν θα έφευγα ποτέ ξανά!

Social Profile: Η φωνή σου χρόνο με τον χρόνο, μεστώνει, ωριμάζει, λαμπιρίζει όλο και περισσότερο. Αυτό είναι αποτέλεσμα ωριμότητας ή σκληρής δουλειάς;
Παναγιώτης Πετράκης: Πιστεύω και τα δύο παίζουν το ρόλο τους. Σίγουρα η αναζήτησή καλύτερης τεχνικής και η συνεχής εξάσκηση έχουν βελτιώσει τον ήχο μου. Μου αρέσει αφάνταστα αυτό το «ταξίδι» της φωνής! Ανακαλύπτω διαρκώς νέες δυνατότητες, νέους ορίζοντες που με βοηθούν να εκφράζομαι μέσα από το τραγούδι καλύτερα και πιο αβίαστα.
Από την άλλη η ωριμότητα έχει αλλάξει τόσο την αισθητική μου στο τραγούδι, όσο και τους στόχους μου όταν τραγουδώ. Παλιότερα μ ενδιέφερε σε μεγάλο βαθμό να εντυπωσιάζω με τη φωνή μου, με την έκταση και την ένταση της, με τη διάρκεια μιας «κορώνας»… Είχα δηλαδή μια αρκετά ναρκισσιστική αντίληψη περί τραγουδιού, πάντα όμως με σεβασμό προς το μουσικό ύφος και το συνθέτη που τραγουδούσα. Αυτό έχει αλλάξει αρκετά ευτυχώς.
Δεν μπορώ να σου πω βέβαια ότι έχω παντελώς αποποιηθεί την ανάγκη μου να είναι αρεστή η φωνή και η ερμηνεία μου, έχω όμως πια απόλυτη προτεραιότητα να υπηρετώ τη μουσική, να χαϊδεύω με τον ήχο μου τα αυτιά και πάνω απ όλα να συγκινώ το ακροατήριο μου, να το ανάγω δηλαδή σε συναισθήματα καλύτερα, ομορφότερα.

Social Profile: Τι θα συμβούλευες τους νέους που ξεκινούν με όνειρα να κατακτήσουν την κορυφή; Υπάρχει συνταγή για μια επιτυχημένη πορεία;
Παναγιώτης Πετράκης: Καταρχάς θα τους έλεγα ότι όσο πιο γρήγορα αποδεσμευτούν από την ψυχοφθόρα ιδέα της «κορυφής», της «πρωτιάς» τόσο το καλύτερο για τους ίδιους. Η φιλοπρωτία, η φιλοδοξία, η ανταγωνιστικότητα, θεωρώ, κρύβουν ματαιοδοξία και κενότητα.

Είναι η εγωιστική ανάγκη μας να ξεχωρίσουμε από τον διπλανό μας, να φανούμε καλύτεροι, δυνατότεροι, να υψώσουμε τον εαυτό μας στα μάτια μας και να προκαλέσουμε τον θαυμασμό των άλλων στο πρόσωπο μας.

Δεν πιστεύω ότι αυτές οι «αρετές» μας ωφελούν ή μας πάνε μπροστά. Κι όταν μάλιστα όλα αυτά τα όνειρα μας, οι στόχοι μας για «πρώτα ονόματα», «πρωταγωνιστιλίκια» και θαυμασμούς μέχρι λατρείας ματαιωθούν από την σκληρή πραγματικότητα της ζωής, τότε αυτό που μας περιμένει είναι η απογοήτευση, η απελπισία ακόμα και η απόγνωση. Αυτά με τη σειρά τους οδηγούν σε νοσηρές καταστάσεις, όπως η κατάθλιψη και τα απωθημένα στην καλύτερη περίπτωση. Η επιτυχημένη πορεία για μένα είναι θέμα της πρόνοιας του Θεού, αλλά και για κάποιον που δεν πιστεύει θα έλεγα ότι είναι ένα πολυπαραγοντικό αποτέλεσμα ευτυχών συγκυριών. Δεν βλέπω να υπάρχει κάποια συγκεκριμένη συνταγή.

Σίγουρα το ταλέντο και η τεχνική αρτιότητα αποτελούν κάποια εχέγγυα, αλλά οι συγκυρίες, η προσωπικότητα του καλλιτέχνη όπως και οι προτεραιότητες που θέτει στη ζωή του έχουν τον πρώτο λόγο. Δεν λέω φυσικά να μην υπάρχουν όνειρα ή στόχοι, αλλά αυτά να είναι υγιή και προσγειωμένα, να μην γίνονται καθοριστικά για την ζωή. Θα συμβούλευα λοιπόν τους νέους καλλιτέχνες πρώτα απ όλα να έχουν μεγάλη αγάπη για αυτό καθαυτό το αντικείμενο τους, την τέχνη τους, έπειτα να ακονίσουν όσο καλύτερα μπορούν τα εκφραστικά τους μέσα, να γίνουν οι καλύτερες εκδοχές του εαυτού τους, να κάνουν όλα αυτά που περνούν από το χέρι τους για να προωθήσουν τους εαυτούς τους, είτε λέγονται δημόσιες σχέσεις, επαγγελματικές επαφές κ.ο.κ. και να αφήσουν τα υπόλοιπα στο Θεό.

Social Profile: Τον Ιανουάριο του 2011 αναδείχτηκες ο μεγάλος νικητής στο τηλεοπτικό παιχνίδι με φιλανθρωπικό χαρακτήρα Just the 2 Of Us από το Mega Channel με την Ελένη Φουρέιρα. Πως ήταν εκείνη η εμπειρία, κι αν σήμερα μέσα από τέτοιου είδους Shows μπορούν να ξεχωρίσουν και να καθιερωθούν νέοι καλλιτέχνες;

Παναγιώτης Πετράκης: Στην αρχή δεν ήθελα να το κάνω. Ήταν ένα τραγουδιστικό talent show με έναν μαθητευόμενο διαγωνιζόμενο από άλλο επάγγελμα και έναν προπονητή/δάσκαλο τραγουδιστή. Εγώ όμως θεωρούσα τον εαυτό μου επαγγελματία τραγουδιστή, αφού είχα ανέκαθεν το ένα πόδι στην υποκριτική και το άλλο στο τραγούδι. Αυτό βέβαια δεν το γνώριζε ο περισσότερος κόσμος. Με αυτό υπόψη το κανάλι επέμενε πολύ να το κάνω, το ίδιο και ο παραγωγός μου στο θέατρο κι έτσι ενέδωσα.

Ένα περίεργο πράγμα… δεν το είδα ποτέ σαν παιγνίδι και δεν το αντιμετώπισα ποτέ ανταγωνιστικά. Το είδα σαν ένα τρίωρο σόου με σκοπό να διασκεδάσουμε τους τηλεθεατές το κυριακάτικο βραδάκι τους με τραγούδια, χορό, θέαμα. Ο διαγωνιστικός χαρακτήρας ήταν απλώς το κερασάκι για να αποκτά μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Δεν μπορώ να σου πω ότι το βίωσα δυνατά και έντονα γιατί εκείνη την περίοδο έκανα πάρα πολλές δουλείες ταυτόχρονα: καθημερινά 10ωρα γυρίσματα για «Τα Μυστικά της Εδέμ», θέατρο Τετάρτη με Κυριακή με διπλή παράσταση το Σάββατο, εμφανίσεις Παρασκευή και Σάββατο με τον αείμνηστο Μιμή Πλέσσα σε μουσική σκηνή και μέσα σ’ όλα αυτά 2 προπαρασκευαστικές πρόβες μέσα στη βδομάδα για το «Just the 2 Of Us», γενική πρόβα με κάμερες πριν την παράσταση της Κυριακής και το ζωντανό σόου αμέσως μετά το θέατρο.

Ήταν ένα στοίχημα με τον εαυτό μου και τις αντοχές μου. Κούραση απίστευτη!

Όπου έβρισκα έναν καναπέ ή μια πολυθρόνα κοιμόμουν έστω και για 5 λεπτά.
Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μην βιώνω την κάθε δουλειά με όλο μου το είναι, αλλά να μεταφέρομαι από τόπο σε τόπο σαν επισκέπτης και να λειτουργώ σχεδόν μηχανικά, σαν ρομποτάκι που το βάλλανε στην πρίζα… Δεν γευόμουν και δεν χόρταινα την κάθε στιγμή, όπως θα ήθελα.

Η αίσθηση όμως που μου άφησε ήταν καλή και πιστεύω ότι μέσω αυτού του σόου γνώρισε περισσότερος κόσμος την τραγουδιστική μου ιδιότητα. Επίσης με έκανε να συνειδητοποιήσω το μέγεθος της αγάπης του κόσμου για τον ρόλο μου στα «Μυστικά της Εδέμ». Σε κάθε live το στούντιο γέμιζε από θαυμαστές της σειράς που στη συνέχεια με γέμιζαν με λούτρινα ζωάκια, κάρτες, κούπες, ζωγραφιές, γράμματα. Έφευγα πάντα με σακούλα δώρα.

Με την Ελένη Φουρέιρα συνεργαστήκαμε άψογα. Ένα γλυκύτατο, ταλαντούχο κορίτσι και μια άψογη επαγγελματίας.
Όσον αφορά στα talent show εν γένει, παλιότερα πίστευα ότι για να γεμίσουν τα 3ωρα, 4ωρα προγράμματά τους εκμεταλλεύονταν τα παιδιά και τα όνειρά τους για ένα ξεκίνημα στην καριέρα τους, ότι τους προσέφεραν 3 μήνες ή όσο διαρκεί ένα τέτοιο σόου δημοσιότητα και μετά τα «πέταγαν» σαν στημένες λεμονόκουπες.
Βλέπω όμως ότι τελευταία έχουν διακριθεί αρκετά ταλέντα μέσα από τέτοια σόου κι ένα τρανό παράδειγμα είναι και η Κλαυδία που μας εκπροσώπησε τόσο επάξια φέτος στην Eurovision και μας έκανε περιφανούς, αλλά και άλλοι τραγουδιστές που επανδρώνουν τα νυχτερινά μαγαζιά και κάνουν καριέρες. Δεν είμαι λοιπόν τόσο αρνητικός πια.
Όποτε ναι, μπορούν να ξεχωρίσουν κάποιοι (λίγοι). Πιστεύω όμως ότι χρειάζεται καλός χειρισμός από μέρους του διαγωνιζόμενου ώστε να εκμεταλλευτεί στο έπακρο τη δημοσιότητα που του δίνεται τη δεδομένη στιγμή και να έχει έτοιμη την επόμενη του κίνηση όσο βρίσκεται ακόμα στο σόου.

Social Profile: Σήμερα ποιες είναι οι καλλιτεχνικές σου δραστηριότητες;

Παναγιώτης Πετράκης: Επί το πλείστον τραγουδιστικές. Συνεχίζεται για 15η χρονιά η συνεργασία μου με την Λαϊκή Ορχήστρα Μίκης Θεοδωράκης με πολλές συναυλίες μες στο καλοκαίρι ανά την Ελλάδα.
Παράλληλα συμμετέχω στις μουσικές βραδιές του αγαπημένου μου (οικογενειακού πια) φίλου Μάκη Δελαπόρτα με αφιερώματα τόσο στον Μίκη Θεοδωράκη, για τον οποίον έγραψε φέτος ένα εξαίρετο βιβλίο εμβαθύνοντας στο θεατρικό και κινηματογραφικό του έργο, όσο και στα αγαπημένα τραγούδια του ελληνικού κινηματογράφου. Έχω επίσης συναυλίες με την Μαντώ με ένα πρόγραμμα αφιερωμένο στην τζαζ πλευρά του αξέχαστου, υπέροχου Μίμη Πλέσσα, στον οποίο κάνουμε κι ένα ακόμα αφιέρωμα με την μεγάλη ορχήστρα του μαέστρου Θοδωρή Λεμπέση στις Σπέτσες.
Τέλος έχω τη μεγάλη χαρά και τιμή να συμμετέχω στην συναυλία της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών, αφιερωμένη στον Μίκη Θεοδωράκη στην Χάλκη μαζί με την Μπέττυ Χαρλαύτη.

Social Profile: Πως θα θελες να δεις τον εαυτό σου σε δέκα χρόνια από σήμερα;

Παναγιώτης Πετράκης: Δεν είμαι άνθρωπος που βλέπε μακρόπνοα. Ποτέ δεν ήμουν. Θέλω να βλέπω το παρόν μου στην κάθε μέρα που μου χαρίζεται από το Θεό με ευγνωμοσύνη και χαρά.
Από κει κι έπειτα αφήνομαι στην πρόνοια του Θεού γιατί αυτός ξέρει πολύ καλύτερα από μένα πώς να κυβερνήσει το καράβι της ζωής μου. Όποτε σε 10 χρόνια, αν θέλει ο Κύριος και ζω, θα ήθελα να είμαι πιο κοντά Του με μια καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου από ότι σήμερα.

Social Profile: Μια ευχή γενικότερα για την ανθρωπότητα….

Παναγιώτης Πετράκης: Δεν είμαι πολύ αισιόδοξος για την ανθρωπότητα έτσι όπως την έχουμε καταντήσει. Όλο και περισσότερο συμφωνώ με τους στίχους του Νίκου Γκάτσου στον «Κεμάλ», «Νικημένο μου ξεφτέρι δεν αλλάζουν οι καιροί / Με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί».
Το μόνο που εύχομαι και προσεύχομαι είναι να αντιστραφεί αυτή η πορεία αποξένωσης και αποστασίας του ανθρώπου από το Θεό γιατί είναι η μοναδική μας ελπίδα.